تراورس
تراورس چوبی از بابت اینکه اغلب الزامات یک تراورس ایده آل را دارا می باشند، به عنوان بهترین تلقی می گردند.
عمر تراورسهای چوبی به مقاومتشان در برابر؛ خوردگی، پوسیدگی، ترک خوردگی، حمله حشرات موذی (مورچه و موریانه)،
و کیفیت چوب مصرفی بستگی دارد.
به منظور محافظت و افزایش طول عمر تراورسها، از موادی مانند روغن و یا قطران زغال سنگ برای اشباع تراورسها استفاده می شود.
تراورسهای از جنس راش و بلوط که در شمار چوبهای سخت قرار دارند
معمولا در محورهای با بار زیاد، در قوسهای با شعاع کوچک، در شیبهای بیش از 5 در 1000 ،
در تونلها، در قطعه خطهایی که تراکم جریان وجود دارد
و در گذرگاههای همسطح و در خطوط سکوی قطار بکار گرفته می شوند.
تراورسهای از جنس صنوبر و کاج که جزء چوبهای نرم محسوب می شوند،
مقاومت بیشتری در برابر خوردگی و فساد دارند ولی مقاومتشان در مواردی مانند تعریض
خط و لقی سوراخ پیچ پابند پایین تر از چوبهای سخت می باشد.
تراورسهای ساخته شده از چوب نرم معمولا برای پلها پیشنهاد می گردد.
مزایا: تراورس ها دارای مقاومت در برابر تکانها و لرزشهای ناشی از عبور بارهای سنگین می باشد،
از این رو، سبب سر و صدای کمتر خط می گردد.
معایب: تراورس ها در معرض خوردگی، پوسیدگی، حمله حشرات موذی،
فرسایش محل پابندها، تاب برداشتن، ترک خوردگی، شکاف لبه ها (دو سر تراورس) و … قرار می گیرند.
